[Artykuł] Alaska 2013 cz II

[@slider@ 860]

Po kilku godzinach spływu natrafiliśmy na pierwsze obiecujące miejsca, czyli klasyczne poole z głębsza wodą, w których łososie mogły zrobić sobie przystanek. W ruch poszła artyleria ciężka, ale kingów ani widu ani słychu.

 

 

Jeden z bezrybnych zakrętów

Aby nie tracić zbyt wiele czasu na mieszanie pustej wody, więcej tego dnia było pływania niż wędkowania.20-30 minut na miejscówce i godzina spływu. Upał zrobił się na tyle męczący, że tata poprosił o przerwę na drzemkę w cieniu, posiłek i, sam w to nie wierze, kąpiel...

 

 

Orzeł

Myślałem, że ja pierwszy wymięknę, bo jakby nie liczyć, to minęło już kilka dni spędzonych w warunkach polowych i zaczynałem się czuć mało komfortowo. Woda z roztopów była pioruńsko chłodna, co mnie zniechęcało do porannej toalety, że o grubszym myciu nie wspomnę. W ciągu dnia różnica temperatur powietrza i wody spokojnie przekraczała 25⁰C i płukanie naczyń po posiłku bywało bolesne. Jednak Papa Broda zdjął bieliznę i oparł ją o ponton, po czym wyszorował się do czystości i wykapał. Dla mnie wyczyn bohaterski, ale ja oczywiście nie wiem, że ”...za komuny nikogo nie było stać na ciepłą wodę, a nawet jak ktoś miał pieniądze, to ciepłej wody w sklepach nie było...” (w miejsce ciepłej wody można wstawić dowolny wyraz).

 

 

Spokojnie, okoliczne wilki nie zleciały się na kości :-P

Posiłek dobrze nam zrobił, bo wreszcie zaczęło się coś dziać (a może tata zanęcił podczas kąpieli?). Nie były to upragnione kingi, ale ostatnie pstrągi tego wyjazdu. Rozmiarami nie porażały, ale przynajmniej każde branie dawało nadzieje, że o to właśnie trafiliśmy na łososie.

 

 

Tatowy tłuścioszek nie chciał spokojnie zapozować do zdjęcia

Ciekawym zjawiskiem była erozja brzegu, która postępowała na naszych oczach. Podmyte drzewa z prawej strony poniższego zdjęcia zjechały do wody z łomotem w trakcie posiłku. Od tego momentu podczas spływu staraliśmy się nie podpływać zbyt blisko obsuwających się brzegów.

 

 

Podmyty brzeg

Pomimo starań, do późnego wieczora nie natknęliśmy się na kingi. Rozbiliśmy więc obóz na kamiennej plaży w starorzeczu. Tata zabrał się za kucharzenie, a mnie wysłał do kąpieli, żebym mu zapachem nie zakłócał snu. Temperatura powietrza trochę spadła, ale za to pojawiły się komary. Wykonałem polecenie rodzica bez większych przyjemności i po kolacji padliśmy jak kawki ze zmęczenia.

 

 

Obóz

Po szybkim śniadaniu spakowaliśmy obóz i wróciliśmy na główne koryto rzeki. Przepływając koło stacji liczenia ryb dostaliśmy elektryzującą informację. Poprzedniego dnia pojawiły się pierwsze kingi!

 

 

Spey casting w wykonaniu Pana Jana

Kamień spadł mi z serca, gdyż wiedziałem, że teraz dzielą nas chwile od złapania pierwszego z nich. I nie pomyliłem się, bo tuż przed południem senior zameldował, że ma rybę.

 

 

Końcówka holu

Pozaciskałem kciuki, pośladki i co tam jeszcze mogłem, za udany hol. Ale ryba była dobrze zapięta i dała się bez większych fajerwerków umęczyć i podebrać

 

 

Pierwszy w rodzinie king na muchę

Ze względu na konserwację gatunku w tym roku na większości łowisk wprowadzono całkowity C&R na czawycze. Miejscowym jest to bardzo nie w smak, ale nam zupełnie nie przeszkadzało, tym bardziej, że konkurencja praktycznie nie istniała.

 

 

C&R

Taka okazja wymagała przerwy na zimnego browara i chwilę refleksji. Skuteczną muchą okazał się różowo-biały zonker. Ciężko wyrwać dziada z wody i opornie lata, więc trochę nim pogardzałem do tej pory, ale skoro zadziałał raz, to należało przywrócić go do łask. Zrobiliśmy drugą rundkę po poolu.Tym razem ja szedłem przodem i dokładnie w tym samym miejscu nastąpiło branie. Szczęścia chodzą parami.

 

 

Prince, czyli mały king

Moja zdobycz nie porażała wielkością, ale walecznością zawstydziłaby każdego łososia atlantyckiego podobnych rozmiarów. Należy również zauważyć, że aby dotrzeć do tego miejsca kingi muszą pokonać przeszło 200km rzeki.

 

 

Ostatnia fotka i do wody

Spłynęliśmy nieco w dół rzeki gdzie miałem kolejne branie, ale niestety ryba się nie zapięła. Do końca dnia mieszaliśmy wodę, ale nic wartego uwagi się nie wydarzyło.

 

 

Kawał pięknej lecz pustej wody

W nocy do naszego obozu zawitał wilk, sądząc po rozmiarach śladów zostawionych wokół namiotu. Słyszałem jak się kręcił i obwąchiwał teren, ale ze zmęczenia było mi wszystko jedno. Tata też nie wykazywał zainteresowania, więc czułem się usprawiedliwiony.

 

 

Niezły widok z balkonu, ale budynek grozi zawaleniem

Następnego dnia przyszła chwila zwątpienia. Robiliśmy dokładnie to samo co wcześniej, miejsca jeszcze lepsze, ale zero brań. Co jest grane? Wszystko wyjaśniło się koło południa, kiedy spotkaliśmy ekipę Josha. Dwie łódki, osiem wędek w trollingu i tylko jedna ryba. Byli w ciężkim szoku, że wczoraj wyjęliśmy dwa i to na muchę. Wyglądało na to, że natknęliśmy się na zwiadowców i lada dzień powinien zacząć się główny ciąg. Po krótkiej naradzie postanowiliśmy przyspieszyć spływanie, odsapnąć dzień w cywilizowanych warunkach i powrócić na odcinek gdzie były ryby. Poziom wody w rzece był dosyć wysoki i łososie swobodnie mogły się przemieszczać w górę. Doszliśmy do wniosku, że skoro zwiadowcy tam się zatrzymali, to może reszta stada postąpi podobnie.

 

 

Tutaj kiedyś płynęła rzeka, ale gdzie ona teraz jest

Niesamowite jak przez powódź rzeka zmieniła swoje koryto. Niektóre miejsca były nie do poznania. Jedne zakręty się prostowały, a nieopodal powstawały nowe. Z mapy zniknęło kilka wysp i w pewnym momencie nie wiedzieliśmy ile nam zostało do mety.

 

 

Obrót w lewo o 90⁰ i proszę bardzo, rok temu był tu mały przelew szerokości pontonu

Miejsce było tak urocze, że nie mogliśmy się oprzeć pokusie kilku rzutów. Skończyło się to jednak bolesną nauczką dla taty, aby nie rzucać przez prawe ramię kiedy z tej właśnie strony wieje silny wiatr...

 

 

Ałka

”Siostra Marycha” znieczuliła pacjenta, a uczynny synek-sadysta dokonał profesjonalnej ekstrakcji haczyka multitoolem marki Letherman. Cały zabieg wprowadził tatę w niesłychanie dobry humor i z uśmiechem od ucha do ucha dopłynął do przystani. I tak nieco zmęczeni, ale pełni wrażeń wróciliśmy do cywilizacji.

 

 

Nasz domek

Papa Broda z trudem wstrzymywał wzruszenie, kiedy trafił do wygodnego łóżka w domku nad brzegiem Copper River. Łazienka z ciepłą wodą, kibelek, klima, zero komarów, jedzenie na telefon... Człowiek tego na co dzień nie docenia.

 

 

Relaks

Dwie noce w normalnych warunkach pomogły zregenerować siły. Uzupełniliśmy zapasy jedzenia i wszelakich płynów, powiadomiliśmy rodzinę, że żyjemy, ale zaraz wracamy w dzicz kudłatą, więc jeszcze wszystko możliwe.

 

 

Copper River

W międzyczasie Josh zaliczył udany dzień z klientami i wszystko wskazywało, że najlepsze jeszcze przed nami. Wczesnym porankiem spotkaliśmy się z nim na przystani. Zapakowaliśmy nasze graty na łódkę i po godzinie wycieczki w górę rzeki byliśmy na miejscu. Szybkie rozkładanie obozu i do rybałki.

 

 

Papa Broda w akcji

Ledwo zdarzyłem oddać kilka rzutów i słyszę, że tata anonsuje rybę. Radość trwała krótko, bo łosoś się wypiął. No cóż, bywa i tak. Mija kwadrans i taty wędka ponownie się wygina. Rzucam wszystko i biegnę z aparatem.

 

 

Deja vu

Klops... Znowu spadła... Podobnie było z rybą numer trzy, po której szlag jasny mnie trafił, krew nagła zalała i puściłem znana z YT wiązkę z ”piorunami ognistymi siarczystymi i błyskawicami”. Przy czwartym kingu naskoczyłem na seniora, żeby dał mu porządnie w kły i pokazał kto tu jest debeściak. Efekt – 20lb przypon nie wytrzymał. Sorry wodzu, miałeś rację! Za to piątego wyjąłeś po profesorsku.

 

 

Koniec czarnej serii

Nieopodal nas Josh łapał z klientem i zobaczył, że mamy rybę na brzegu, więc podszedł zrobić nam zdjęcie. Po krótkiej sesji łosoś wrócił do wody w doskonałej kondycji, jak wszystkie pozostałe, które przyszło nam złapać przez kolejne dni.

 

 

Odjazd

Podobna sytuacja z pięcioma holami w niespełna dwie godziny już się nie powtórzyła. Udało mi się za to wyrównać rekord taty w ilości spiętych ryb pod rząd, ale o tym później. Tego przedpołudnia dorzuciłem od siebie jedną zerwaną rybę. Po przerwie na szybki posiłek wróciliśmy nad wodę i zapiąłem rybę w trudnym miejscu. Brzeg był wysoki i zarośnięty. King odjechał w dół, a pojawienie się podkładu było znakiem, żeby ruszyć za nim. I całe szczęście, bo tam rzeka wypłycała się i przynajmniej była szansa, żeby zejść do wody i podebrać.

 

 

Skracanie dystansu

Odzyskałem podkład i zaczęło się meczenie przeciwnika. Ustawiłem się na wysokości łososia, wędka nisko i w bok, tak, żeby go zabolało.

 

Przeciąganie liny

Myślałem, że teraz to już mam z górki, ale king jeszcze kilka razy odjechał i pomimo siłowego holu dał się podebrać dopiero po 20 minutach.

 

 

Przy tej samej długości kingi są dużo grubsze od atlantyckich kuzynów

Josh znowu do nas podpłynął i wcielił się w rolę fotografa, dzięki czemu mamy piękną pamiątkę.

 

 

Jak znalazł do rodzinnego albumu

Muchą dnia okazał się patent typu intruder znaleziony gdzieś w internecie. Zapewne ma on swoją nazwę, ale ja roboczo go ochrzciłem ”Drag Queen” ze względu na wyzywające kolory. Woda w rzece powoli opadała, temperatura szła do góry i może właśnie to spowodowało, ze różowo-biały zonker w ogóle nie wzbudzał zainteresowania.

 

 

Drag Queen

Część odcinka, który gościł nas przez te dni, był gęsto porośnięty lasem. Wspomniana wcześniej powódź poprzewracała przybrzeżne drzewa jak zapałki, przez co gonitwa za odjeżdżającym łososiem często przypominała bieg przez plotki.

 

 

Tu kończył się normalny brzeg, za moimi plecami była ścieżka zdrowia

Tata postanowił wziąć oddech od czawyczy. Uzbroił switcha i poszedł upolować sockeyea na kolacje, a ja zafundowałem sobie jeszcze dwa wyścigi na ścieżce zdrowia, z czego jeden zakończyłem skutecznym podebraniem i fotką.

 

 

Piękna i bestia

Kiedy resztką sił doczłapałem wreszcie do obozu, Papa Broda przywdziawszy swoje włoskie pantofelki, już siedział w fotelu i popijał Alaskan Pale Ale, a sockeye powoli dochodził na ogniu.

 

 

Jest szczęście!

I tak nam miło mijał czas na wędkowaniu, z krótkimi przerwami na jedzenie i spanie.

 

 

Circle ”C”...

 

 

...D-loop i...

 

 

...poszły konie po betonie

Zapiąć kinga to jedna rzecz, a druga to go wyholować. O ile to pierwsze przychodziło stosunkowo łatwo, to schody zaczynały się wkrótce po tym, a jak dopadła czarna seria to umarł w butach. I tak na przykład do śniadania zerwałem dwa, kolejne dwa przed południem, z czego strata tego ostatniego bolała najbardziej. Duży samczór zaraz po braniu pokazał się na powierzchni, chlapnął ogonem wielkości szufli do węgla i odjechał w dół rzeki. 30lb żywej furii było nie do zatrzymania. Ponieważ dalej nie mogłem schodzić, a połowa z 200m podkładu znalazła się poza kołowrotkiem, wybrałem siłowe rozwiązanie, ale przypon tego nie wytrzymał.

 

 

Nareszcie coś dało się wyholować

Dopiero po południo zakończyłem hol podebraniem i fotką. Kolejną rybę też doprowadziłem na płytką wodę, gdzie chciałem zrobić zdjęcie, ale podczas wyciągania aparatu, king zaczął się szarpać. Nadepnąłem niezdarnie na przypon i było po sprawie. Tata też zaczął dzień od strat, za to końcówkę miał piorunującą.

 

 

Mozolne odzyskiwanie podkładu

 

 

King Salmon

Komary siepały jak oszalałe i nie było mowy o zdejmowaniu siatki do zdjęcia.

 

 

Moment przed wypuszczeniem

Senior stwierdził, że takich emocji już nic dzisiaj nie przebije i chciał zbierać się do obozu w celu zażycia szeroko rozumianego relaksu, ale zdołałem go przekonać do jeszcze jednej rundki po poolu, bo zawsze jest szansa, że uwiesi się jeden z tych dużych i trudnych do wyjęcia. Nie minął kwadrans, a tata zapiał rybę. Odjazdy do podkładu, przeciąganie liny, spacer w górę i w dół, a wszystko to ze spokojem grabarza. Pół godziny minęło nie wiadomo kiedy i znowu podebrałem tacie kinga.

 

 

Ryba wyjazdu dla której warto wyjść z ukrycia

 

Metr i jakieś 12-13kg.

 

 

Grymas zmęczenia na twarzy to efekt nieustannej walki z komarami podczas sesji

Następnego dnia z rana, zanim przypłynęła po nas taksówka, wyszedłem jeszcze na pożegnalną rundkę po przy obozowym poolu. Uwiesił mi się kaban podobnych rozmiarów do największego taty, ale srebrny. Kiedy tata jeszcze smacznie chrapał, ja w pocie czoła walczyłem z rybą życia. Robiłem co mogłem, ale w końcu doszedłem do zwalonego drzewa z napisem STOP. I kiedy już mi się wydawało, że mam go pod kontrola, king odjechał w dół. Miałem jeszcze spory zapas podkładu i liczyłem, że się zatrzyma, ale ryba zdecydowała inaczej i porzuciła moje towarzystwo. Dzięki temu mam kolejny powód, aby tam wrócić.

 

 

Widok z drogi

Wyłowiliśmy się do tego stopnia, że ostatnie dwa dni postanowiliśmy poświęcić na odwiedzenie nowych miejsc. Z Copper Valley przejechaliśmy do Susitna Valley. Obejrzeliśmy miejscowe rzeki i zaliczyliśmy nocleg w lokalu przypominającym Titty Twister z ”From dusk till down”. Niestety barmanka nie przypominała Salmy Hayek i zamiast po udzie, lała gorzałę prosto do kieliszków, zresztą może to i lepiej... Pewnie będę mało oryginalny ponownie pisząc, że w drodze powrotnej już knuliśmy plany, na następny rok, ale tak właśnie jest za każdym razem. Pojechaliśmy na ten jeden jedyny wyjazd w życiorysie po raz czwarty i mamy nadzieję, że w 2014 znowu gdzieś ruszymy.

 

Spełnienie marzeń

Autor: Łukasz Materek 2014

[url=http://jerkbait.pl/page/index.php/index.html/_/relacje/alaska-2013-cz-ii-r327]Kliknij tutaj by zobaczyć artykuł artykuł[/url]

[hlehle 4,798]

Czytało się bardzo przyjemnie. Coraz większą ochotę łapię na Alaskę ;)

 

p.s. Łukaszu, nie wiem w jakich miejscach łowiłeś łososie atlantyckie, ale chyba nie jest do końca tak jak piszesz. Porównaj sobie chociaż łośki łowione w Bałtyku i te na Wyspach.

[wujek 7,497]

Super przygoda, dla takich chwil się żyje.

[Andrzej Stanek 3,325]

Łukasz - razem z Twoim Tatą jesteście dla mnie wielkim autorytetem jak wspólnie rodzinnie kultywować pasję wędkarstwa muchowego. Twój szacunek dla Papy a zarazem kumplowskie relacje na wspólnych wyprawach to wzorzec dla ojców i ich synów. Gratuluję wyprawy, powodzenia w następnej, szkoda, że nie mogę tego doświadczyć. Pozdrawiam. Andrzej.

[KwaQ 3,471]

Tylko pozazdrościć :)

pozdro

[lukomat 1,510]

@hlehle, chodzi Ci o walecznosc czy o co? Nie mozna porownywac lososi lowionych w morzu do tych z rzeki, jesli o tym piszesz. To sa dwie rozne bajki. Ja pisze o doswiadczeniu z holi lososi w rzece i nasze lososie atlantyckie wypadaja blado w porownaniu do kingow. I nie jest to tylko moja opinia, ale rowniez ludzi ktorzy zjedli zeby na lososiach. Jedyny losos atlantycki, ktory dorownuje sila i walecznoscia kingom to "osenka", losos z jesienego ciagu na Polwyspie Kolskim, ktory ponad rok czeka w rzece na odbycie tarla. Jesli kiedykolwiek mialbym jechac na Kola to na przelomie sierpnia i wrzesnia.

 

@Andrzej, dzieki. Mam nadzieje, ze juz niedlugo 3 pokolenia bede podrozowac razem;)

[robert67 570]

Rewelacyjnie! Po pierwszej części spodziewałem się co prawda kolejnej w tym samym stylu ale, przeszedłeś moje oczekiwania. Świetnie piszesz.

 

Pozdrowienia dla rodzinnego tandemu i z niecierpliwością czekam na kolejną wspaniałą wyprawę opisaną przez ciebie.

[KLANAD 194]

Gratulacje!!! Super wyprawa!!!!

[Rodu 723]

Piękna wyprawa nam pozostaje tylko pozazdrościć .

[alex62 167]

Przyłączam się do ogółu a najbardziej z tego podoba mi się przekazanie ,, pałeczki wędkarskiej " z pokolenia na pokolenie i realizowanie tego w tak wspaniałych warunkach.Życzę połamania wielu kiji i to nie w przenośni a dosłownie  :D i pozdrawiam.

[Jozi 3,478]

Bajka.

[joker 5,503]

Relacje z wypraw tego rodzinnego duetu zawsze są fantastyczne. 

[rafał czuba 2]

lukomat,popełniłem już kilkanaście wypraw na południową część płw.Kolskiego,wiosną jak i jesienią,znam w zasadzie wszystkie rzeki Tierskiego rejonu,od Warzugi do Babiej.Według mnie, przełom sierpnia i września jest dobry na Koli jedynie na grzybobranie,natomiast przełom września i pażdziernika juz lepiej,i tez bywa za wcześnie,szczególnie po takim lecie jak w zeszłym roku.Łososie według wiedzy autochtonów wstępują od wschodu,najpierw Ponoj i dalej na zachód(Umba jest wyjątkiem).Natomiast na pólnocy,w zlewni Barentsa ciągu jesiennego praktycznie nie ma.Osenka tak jak piszesz jest rybą dużo silniejszą od ciągu wiosennego tkzw.zaljodki,natomiast nieliczny ciąg wiosennej tkzw zakrojki,dorównuje siłą osence.Pozdrawiam

[krzysiek 1972 2]

Dla takich chwil człowiek żyje. Pozdro.

[Sławek Oppeln Bronikowski 6,104]

Lukomat , przyznasz chyba łatwo , że mieć takiego ojca - to skarb . I ewenement . Ale lakierowany domek  - okropny :) Amerykańska cepelia ..

[hlehle 4,798]

Rafał, jesteś w stanie porównać waleczność łososi atlantyckich i pacyficznych?

 

Ja nigdy nie złowiłem kinga (czawyczy), więc mogę się jedynie wypowiadać na temat coho (kiżuczy), ket, nerek i gorbuszy. Najlepiej z tej grupy wypada keta (świeża), ale więcej emocji mi osobiście dostarczały atlantyki, ponieważ dodatkowo pięknie skakały.

 

Atlantyk atlantykowi nie równy. Wystarczy popatrzeć na fotki srebrniaków z niektórych rzek skandynawskich i porównać je do ryb z Wysp Brytyjskich. Nie ma porównania ... Łosie które łowiliśmy na Kolskim były całkiem silne i masywne, ale jednak zdecydowanie mniej napakowane niż te klamoty ze Skandynawii. .

[rafał czuba 2]

Danielu,nie złowiłem nigdy czawyczy.Łowiłem kiżucze,kety na Kamczatce i gorbusze na Kolskim i jak dla mnie duzo bardziej waleczne są atlantyki z Kolskiego.Nawet mój jedyny steelhead z Kamczatki wymięka przy łosiach z Koli.

[Maciek_7 299]

Amazing...

[lukomat 1,510]

Ciesze sie, ze relacja przypadla do gustu :) Tata jest na forum, choc malomowny, ale czyta, wiec pewnie pewnie teraz chodzi po domu dumny jak paw ;)

 

@rafal, mialem na mysli wlasnie Ponoi, bo na wyspach jest dosyc glosno o tej rzece. Powinienem napisac, ze osenki zaczynaja wchodzic na przelomie sierpnia i wrzesnia. Masz calkowita racje, ze im pozniej tym lepiej.

 

@hlehle, to ciekawe podejscie, zeby oceniac walecznosc ryb po zdjeciach... Ale skoro chcesz, to prosze. Tu masz fotke klasycznego springera z River Findhorn. Czy cos mu dolega?

 

[URL=http://s260.photobucket.com/user/lukomat/media/DSC06260_zpsc276dff6.jpg.html][/URL]

 

Nigdzie nie spotkalem sie z opinia jakoby brytyjskie lososie byly slabsze niz norweskie, a jestem naprawde zywo zainteresowany lososiami. Niedawno rozmawialem z Alanem Maughan (przewodnik, instruktor i podroznik, lowil lososie wszedzie gdzie tylko wystepuja, od Nowej Funlandii po Kola) wlasnie na ten temat, a jest dla mnie autorytetem jesli chodzi o lososie. Powiedzial wprost, tylko osenka robi roznice, pozostale wersje lososia atlantyckiego walcza podobnie, niezaleznie od lokalizacji.

Kizucz (coho), to jak dla mnie padaka, o czym zreszta juz pisalem w kontekscie relacji z wyjazdu na Alaske w 2011. Nerki tez sa walczaki, ale koniecznie srebrne, bo te czerwone, ktore lapales na Kamczatce to trzecia liga, one stoja nad grobem i nie maja za wiele do zaoferowania poza wygladem.

[hlehle 4,798]

Dlatego tak jak napisałem - ciężko mi się wypowiadać na temat czawyczy, bo ich nie łowiłem. Z pacyficznych jedynie świeże kety pięknie walczyły.

Co do oceny łososiowatych po ich wyglądzie, to właśnie w ich przypadku bardzo przekłada się na siłę i waleczność.

To akurat nie jest żadne kontrowersyjne stwierdzenie, ale fakt.

 

Nie zapominajmy też jak wielkie znaczenie ma po prostu wielkość ryby. Kingi są po prostu ogromne. Niewiele jest miejsc gdzie można połowić porównywalne atlantyki.

 

Poza tym każdy ma inną opinię na temat waleczność ryb, ponieważ emocje to rzecz bardzo subiektywna. Chyba nie musimy w tej kwestii mieć takiego samego zdania :)

[peresada 1,076]

fajowa relacja i piękne ryby.

widzę że ten intruder to bardzo uniwersalna mucha w hameryce.

piszą że zabójcza w BC na steelheady.

może popróbować na nasze miejscowe lososie :-)

pozdrówka

 

ps.

czy dobrze widzę na focie kij echo?

co to za model?

jak oceniasz wykonanie i "miodność" ?

podobają mi się kije tej firmy. nawet myślę nad jakowymś.

 

pozdrówka

Edited January 11, 2014 by peresada

[lukomat 1,510]

Daniel, w moim komentarzu dotyczacym walecznosci kingow wyraznie podkreslilem, ze porownuje sile ryb podobnych rozmiarow, w UK jest nawet na to fajne wyrazenie "pound for pound".

Skoro przystajemy, ze wyglad u lososi atlantyckich przeklada sie na ich walecznosc, to rozumiem ze przyznasz szkockim lososiom najwyzsze noty :)

Oczywiscie, ze nie musisz podzielac mojego zdania, swiat bylby nudny gdybysmy wszyscy spiewali jednym glosem. A to, ze atlantyki sa slabsze nie zmienia faktu, ze dalej z pasja bede sie za nimi uganial, bo mam do nich dostep przez 11 miesiecy w roku.

[hlehle 4,798]

Ja jestem po prostu zaskoczony Twoją opinią, ponieważ do tej pory wszyscy łowcy łososi jakich spotkałem mieli odwrotną - najbardziej cenili sobie atlantyki jako najlepszych wojowników wśród łososi (poza stellheadami).

 

Pierwszy z brzega link:

But the fight of a 12 lb Atlantic is better than that of the 30 lb kings that I caught in the Salmon, and there aren't (weren't) near the numbers of people either.

 

Co do spasionych kształtów...

 

 

Mimo, że według mnie łososie pacyficzne są dużo słabsze, chętnie znowu się na nie wybiorę jak tylko będzie okazja :)

 

p.s. Raz w życiu miałem na wędce dużego atlantyka (w 2010) i byłem kompletnie bezsilny mimo mocnego zestawu spinningowego. Za to ryby z 2013 wszystkie kontrolowałem bez problemu i to na muchówce. Ryba rybie nie równa.

 

p.s. Odnośnie szkockich łososi, to zazwyczaj takie ryby widzę w necie:

 

Edited January 11, 2014 by hlehle

[lukomat 1,510]

@peresada, dobrze wypatrzyles obaj lapalismy Echo TR, ja 13'6" #8, a tata 14' #9, swietne kije do skagita za rozsadna cene. Intruderow jeszcze w Szkocji nie testowalem, co nie znaczy ze sie nie sprawdza. Tata ukrecil mi kilka mniejszych na wiosenne lowy. Jak sie cos uwiesi to nie omieszkam powiadomic.

[lukomat 1,510]

Daniel, cytowany przez ciebie facet zlapal jednego atlantyka w zyciu i porownuje go do kinga z Salmon River z Idaho. Rzuc okiem na mape i zobaczysz, ze ten king przeplynal rzeka jakies 600km zeby sie znalezc w Idaho. Innymi slowy porownuje srebrniaka do trupa, ktorego pewnie zdjal z gniazda. Dalej nie czytam, bo wiarygodnosc takich specjalistow jest dla mnie zerowa.

Grasz nie fair bo umowilismy sie, ze rozmawiamy o rybach zlapanych w rzece, a ty wrzucasz zdjecia lososi zlapanych w morzu. Taka dyskusja do niczego nie prowadzi.

Mam propozycje (tylko przyjmij ja na luzie ;)), pojedz na Alaske, zlap kilka zdrowych kingow na muche i wtedy bedziesz mial pelny obraz. A najlepiej to pojedzmy razem, bo chetnie sobie przypomne uczucie bezsilnosci na widok znikajacego podkladu z kolowrotka :)